Powstanie Warszawskie to zjawisko tak bardzo osobliwe, że trudno przypisać mu jakiekolwiek analogie. Dla nas – bez względu na różnorodne kontrowersje, które ten temat powoduje – jest to okres historyczny przede wszystkim przesycony romantyzmem.

Postanowiliśmy napisać płytę o owym czasie, czasie prób człowieczego morale. Bestialstwo kontra uniesienie młodzieńczej odwagi, przyjaźni, współistnienia w warunkach tak dalece ekstremalnych, że niemożliwych do pełnego odczucia przez nas – ludzi teraźniejszości. Jedyne co możemy to iść drogą wyobraźni.

1. 1939/Przed burzą – ostatnie dni lipca 1944. Niemcy wycofują się na zachód, front wschodni u wrót Warszawy, Komenda Główna AK podejmuje decyzję o wybuchu powstania. Klimat milionowego miasta w przededniu wielkich wydarzeń, które miały zniszczyć całe miasto i jego dorobek kulturalny. Zbliżający się front – Czerwoni podchodzą od strony wschodu, przemówienie gubernatora Fischera i reakcja na nie społeczeństwa polskiego. Opór społeczeństwa w czasie okupacji hitlerowskiej trwał niemiłosiernie długo, ale potem, pod koniec lipca 1944, gazeciarz informuje o nieudanym zamachu na Hitlera, przez główne arterie przelotowe miasta przesuwa się masa zmęczonych żołdaków niemieckich, słychać podchodzący stopniowo front radziecki. W serca wstąpiła nadzieja. Polacy czekają na sygnał.

2. Godzina W – 1 sierpnia 1944. Dzień rozpoczął się w godzinach rannych, gdy w miasto ruszyły łączniczki z rozkazem ogłoszenia godziny wybuchu powstania. Pierwsze strzały, pierwsi zabici. Walka. Żołnierze-harcerze z batalionu Zośka jadą tramwajem na swoją podstawę wyjściową na Woli, widzi się setki młodych ludzi zmierzających na wytyczone rozkazami placówki. Gdzieniegdzie słychać strzały przedwczesnych potyczek z Niemcami. Zbliża się 17.00.

3. Barykada – 3 – 11 sierpnia 1944. Pododdziały batalionu Zośka walczą na Woli. Niemieckie natarcie na barykadę przez bataliony Dirlewangera. Atakujące hordy faszystów i nasze Szare Szeregi (Grupy Szturmowe), które dzielnie odpierają ataki. Zbliża się nieunikniona klęska Woli i systematyczne wycofywanie się powstańców na Stare Miasto.

4. Zrzuty – (14 sierpnia 1944) minimalna pomoc dla walczącego miasta niesiona z lotnisk włoskich przez zachodnich aliantów. Lecą nieliczne bombowce transportowe z uzbrojeniem i żywnością dla walczących.

5. Stare Miasto – druga połowa sierpnia 1944. Piekło Starego Miasta. Niemcy systematycznie zacieśniają morderczy pierścień wokół powstańców, jednak opór trwa nadal. Ciągły ostrzał, ataki, bombardowania. Z batalionu Zośka zasypało w podziemiach jednej z kamienic prawie cały pluton Sad, a parę dni potem całą kompanię Giewonta z tegoż batalionu. Ludność cywilna domaga się dostępu do włazu, ale wyjść kanałami może tylko wojsko i nieliczni ranni.

6. Przebicie do Śródmieścia – ranek 31 sierpnia 1944, próba przebicia górą ze Starego Miasta do Śródmieścia. Udało się małej grupie z Kedywu KGAK przedrzeć się przez stanowiska niemieckie, udając Niemców. Śmierć majora Jana i postać Andrzeja Morro. Cały tragiczny dzień kompanii Rudy batalionu Zośka uwieńczony udanym przebiciem do powstańczych barykad Północnego Śródmieścia.
7. Czerniaków – połowa września 1944, odziały Kedywu KGAK płk Radosława walczą zaciekle o utrzymanie przyczółka nad Wisłą. Mało wydajne desanty Berlingowców. Beznadziejne zaopatrzeni, odcięci trwali Zośkowcy na przyczółku.

8. Hitlerowcy – wojska 9 Armii w walkach z Powstańcami.

9. Kanały – oddziały osłonowe schodzą do kanału – ranek 19 września 1944. Ostatni obrońcy Czerniakowa schodzą do kanału. Finał dramatu umęczonej dzielnicy. Zostaje tylko nieliczna grupa osłonowa batalionu Zośka, która trwa na przyczółku do końca.

10. Koniec – upadek powstania.